นิทานเรื่องไม่เกี่ยว

โดย อาจารย์ พิษณุ อรรฆภิญญ์

หนูตัวหนึ่งแอบมองลอดรอยแตกของกำแพงเพื่อดูว่า ชาวนากับภรรยาของเขาแกะห่ออะไร
“จะเป็นอาหารอะไรหนอ”

เจ้าหนูสงสัย แล้วมันแทบล้มทั้งยืน เมื่อรู้ว่าสิ่งนั้นคือ ‘กับดักหนู’
มันจึงวิ่งหัวซุกหัวซุนไปที่ทุ่งนาแล้วส่งเสียงร้องเตือน
“มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน!”
แม่ไก่ร้องกุ๊กๆ และคุ้ยเขี่ยไปมามันผงกหัวขึ้นและพูดว่า
“คุณหนูนี่คงเป็นเรื่องเศร้าสำหรับเธอ แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอกนะ อย่ากวนใจกันเลย”
เจ้าหนูวิ่งไปบอกกับหมูว่า
“มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน!”
หมูเห็นใจ แต่ก็พูดว่า
“ฉันขอโทษนะคุณหนู แต่ฉันคงทำได้แค่อธิษฐานเท่านั้น ไม่ต้องห่วงฉันจะอธิษฐานให้เธอด้วย”
เจ้าหนูวิ่งไปหาวัว และพูดว่า
“มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน! มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน!”
วัวตอบว่า “โธ่! คุณหนู ฉันก็เสียใจด้วยนะ แต่มันไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับฉันนี่”

เจ้าหนูจึงกลับเข้าบ้านนอนลงและเศร้าใจเหลือเกินที่จะต้องเผชิญหน้ากับดักหนูเพียงลำพัง

กลาง ดึกคืนนั้น มีเสียงดังก้องไปทั้งบ้าน ฟังเหมือนเสียงกับดักหนูได้จับเหยื่อของมันแล้ว ภรรยาของชาวนารีบรุดไปดูว่าอะไรที่ถูกจับ ในความมืดนั้น เธอไม่เห็นว่า มีงูพิษถูกกับดักนั้นหนีบหางเอาไว้ งูกัดภรรยาของชาวนา เขาจึงรีบนำเธอส่งโรงพยาบาล

ตอนกลับ บ้านเธอยังมีไข้สูงอยู่ ใครๆก็รู้ว่าต้องพยาบาลคนป่วยด้วยซุปไก่ ดังนั้นชาวนาจึงหยิบขวานเดินไปที่ทุ่งฆ่าไก่แล้วหิ้วกลับมาบ้านเพื่อทำซุป แต่อาการป่วยของภรรยาก็ยังไม่ดีขึ้น

เพื่อน ฝูงและญาติต่างมาเยี่ยมดูใจ ชาวนาจึงฆ่าหมูเพื่อทำอาหารเลี้ยงพวกเขา ภรรยาของชาวนาก็ยังไม่หาย ในที่สุดเธอก็เสียชีวิตลง ผู้คนมากมายต่างมางานศพของเธอ ชาวนาจึงฆ่าวัวเพื่อให้ได้เนื้อมากพอมาเลี้ยงแขก เจ้าหนูมองลอดรอยแตกของกำแพงด้วยความเสียใจสุดแสน

คราว หน้าหากคุณรู้ว่าใครสักคนกำลังเผชิญปัญหา และคิดว่าไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย จำไว้นะว่า เมื่อพวกเราคนใดคนหนึ่งถูกคุกคาม เราทุกคนล้วนเกี่ยวพันกันอยู่ในการเดินทางที่เรียกว่า “ชีวิต” เราต้องคอยเฝ้าดูแลกันและกันและพยายามให้กำลังใจ

จำไว้เถอะ เราแต่ละคนก็คือเส้นด้ายเส้นสำคัญบนผืนพรมของผู้อื่น นั่นเป็นเหตุผลที่ชีวิตของเราถูกถักทอเข้าไว้ด้วยกัน !

December 19, 2008

คัดลอกจาก http://www.peterdreamland.com/content/index.php?option=com_content&task=view&id=956&Itemid=54